Przyznaję, że z prawdziwym zaciekawieniem usiadłem do tej produkcji. Przeczytałem inne opinie i postanowiłem, że spróbuje wybronić ten film. Ostatecznie jestem odbiorcą świadomym. Wiem, że niektóre obrazy to sztuka, a inne - po prostu rozrywka. Przeświadczenia tego brakuje zazwyczaj filmwebowym komentatorom, dlatego bardzo często ich uwagi są po prostu idiotyczne. To tak, jakby ktoś wziął wierszyk "Wlazł kotek na płotek" i urągał na płytkość przekazu i miałkość kompozycji.

Niestety, filmu Air Collision nie uda mi się obronić. W przeciwieństwie jednak do moich poprzedników postaram się napisać nieco więcej o powodach mojej porażki.

1. Film sprawia wrażenie kompletnie amatorskiego. Być może zaiste taki właśnie jest. I to nawet nie jest zarzut, ostatecznie nie każdy musi mieć kilka baniek na zrobienie filmu. Ale jednak to boli, kiedy widzimy scenę korka samochodowego, a w samochodach nie ma ludzi (bo statyści za drodzy). Albo kiedy miejsce wypadku oznaczone jest za pomocą jednego, stojącego (i pustego) wozu strażackiego. W tym filmie nienmal w ogóle nie ma statystów. Nowoczesna kontrola lotów to małe pomieszczenie z trzema osobami i ekranem pokazującym dwa samolociki zbliżające się do siebie. heh.

2. Film jest niewiarygodnie wręcz głupi. Już teza początkowa, mówiąca o tym, że z powodu coraz większej ilości błędów kontrolerów wprowadzono zaawansowany system komputerowy, który może sobie bezkarnie przejąć samolot, jest kompletną bzdurą. Ale dalej jest lepiej. DC-9, czyli jeden z mniejszych samolotów liniowych pokazywany jest jako... szerokokadłubowy. No brawo, brawo. Scenarzystka nie ma również pojęcia o lotnictwie jako takim, skoro twierdzi, że po ustaniu pracy obu silników maszyna spada w dół, jak kamień. A gdzie doskonałość aerodynamiczna, Pani Adams? Pomijam już fakt, że złowrogi komputer przejmuje władzą nad samolotem i nie pozwala nawet na malutki ruch lotkami (w imieniu bezpieczeństwa, rzecz jasna) ale bez problemu pozwala na wyłączenie silników w locie. Brawo za konsekwencję. Albo wspomniana już scena korka na pustyni. Samochody są puste, ale i tak każdy kierowca trąbi. No bo co z tego, że nie da się jechać. Trąbić trzeba. Jednak moją ulubionąa sceną jest ta, gdzie do Air Force One dołączają dwa F-16. Pilot mówi "dwa niezidentyfikowane obiekty". Po chwili obok jego kabiny pojawia się efszesnastka, a ten z ulgą stwierdza "To nasi". A JACY KU*R*WA MAJĄ BYĆ? OBCY? Zważywszy, że samolot leci w obszarze Cleveland? To nie wojna w Wietnamie, coś się pani Adams poebao.

3. Film jest fatalnie zagrany. Jestem przekonany, że bracia Mroczkowie byliby tam gwiazdami. Sztywno, dennie, bez wyrazu. Ża-ło-sne. Jednak nic w tym w sumie dziwnego, bo...

4. Film ma beznadziejny scenariusz. Nie mówię już nawet o samej fabule, bo o tej już wspominałem. Jednak dialogi wołają o pomstę do nieba. On i ona wybiegają z budynku w pospiechu. Zatrzymują się, żeby on mógł powiedzieć "Nie mam czasu. Musimy się pospieszyć". Po czym znów biegną. Blaaagaaaam...

5. Film jest katastrofalnie wyreżyserowany i sfotografowany. Błędy w obrazku aż boją po oczach. Idiotyczna kompozycja kadru, łamanie wszelkich linii, po prostu dno i pięć metrów mułu.

Podumowując, jestem w ciężkim szoku, że ktokolwiek mógł kupić i zrealizować taki scenariusz, być może pani Liz Adams - reżyser i scenarzysta, zrobiła ten film własnymi środkami. Jednak wydaje mi się, że kolejnego robić już nie powinna. Tym bardziej, że inne jej tytuły również nie powalają, a średnia jej średnia filmwebowa ocena - 2,3 - mówi sama za siebie.

No i pozostaje mi jedynie żałować, że nie jestem Amerykaninem. Jeśli tam realizuje się takie scenariusze, to ja ze swoimi miałbym szansę zostać trzecim Cohenem.